တယ္လီဖုန္းဆုိတဲ့ အရာကုိ အလက္ဇန္းဒါး ဂေရဟမ္ဘဲလ္ ဆုိတဲ့သူက
စၿပီးတီတြင္ခဲ့တယ္။ သူရဲ႕ေနာက္ပုိင္း အခုေခတ္ အထိ ဖုန္းကုိ
အမ်ဳိးမ်ဳိးတီထြင္ ေျပာင္းလဲတုိးတက္ လာလုိက္ တာ အခုဆုိ ဖုန္းကေနၿပီး
အသံတင္မဟုတ္ အနံ႔ေတာင္ ပုိ႔လြတ္လုိ႔ ရေနၿပီဆုိပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ေတာ့ ဖုန္းဆုိတာကုိ စစခ်င္းသိဖူးတာက ငါးႏွစ္သားေလာက္မွာ အေဖက ျပည္ပေရာက္ေနေတာ့ အေဖကုိ ဆက္သြယ္ဖုိ႔၊ စကားေျပာဖုိ႔ ေဘးအိမ္ ငါးအိမ္၊ ေျခာက္အိမ္ ေက်ာ္ေလာက္မွာ အခေပးၿပီး ဖုန္းဆက္ရတယ္။ အၿမဲတမ္းလည္း မဆက္ႏုိင္ဘူး။ တစ္လမွ တစ္ခါေလာက္ ဆက္ႏုိင္တာ။ ကြၽန္ေတာ္က ငယ္ေသးေတာ့ ဘယ္ကုိ ဘယ္လုိေခၚရတယ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ ဘယ္လုိ ႏွိပ္ရတယ္ဆုိတာ မသိဘူး။ အေဖ့ဆီ ဖုန္းဆက္တဲ့အခါ အဲဒီဖုန္းပုိင္တဲ့အိမ္က အေမ့ကုိေတာင္ ဖုန္းနံပါတ္ ႏွိပ္ခြင့္မေပးဘူး။ ဆက္သြယ္မယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ကုိျပၿပီး ဖုန္းပုိင္ရွင္က ေခၚေပးတယ္။ ဖုန္းခလုတ္ေတြ ပ်က္မွာစုိးလုိ႔တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ဖုန္းဆုိတာ လူကုံထံေတြရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္၊ ဓနဥစၥာရဲ႕ ျပယုဂ္၊ ေခတ္မီျခင္းရဲ႕ သေကၤတ။
ေနာက္ပုိင္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေဘးအိမ္ ေဆြရိပ္မ်ဳိးရိပ္ မကင္းတဲ့အိမ္မွာ ဖုန္းပါမစ္ (ငွားရမ္း အသုံးျပဳခြင့္) ရလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ၆ တန္း ၇ တန္းအရြယ္ ေရာက္ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဖုန္းကုိနံပါတ္ ႏွိပ္ၿပီး ေခၚတတ္သြားၿပီးေပါ့။ ေက်ာင္းေနဖက္ ဖုန္းရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သြားကိုင္ရတာ အေမာ၊ ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက ေက်ာင္းေျပးဖုိ႔၊ ေရကူးဖု႔ိ၊ ေဘာလုံးစုကန္ဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ အဲဒီဖုန္းနဲ႔ ေျပာၾက ဆုိၾကတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ မိဘလူႀကီး မပါဘဲ ဖုန္းကုိင္တတ္ လာတယ္။ ဘယ္လုိ ဖုန္းေခၚရမလဲ စသိလာၿပီ။
ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ ၁၀ တန္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ႀကီးေတာ္အိမ္မွာ သြားေနရတယ္။ ႀကီးေတာ္အိမ္က ဖုန္းကုိယ္ပုိင္ ရွိတဲ့အျပင္ ႀကိဳးမဲ့ဖုန္း (တစ္နည္း ဟန္းဖုန္း) လည္း ရွိေတာ့ ဒီဖုန္းေတြနဲ႔ ပုိပုိၿပီး ရင္းႏွီးလာတယ္။ ဘယ္လုိ ဖုန္းေခၚ ရလဲ သိလာတယ္။ ဖုန္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ ၾကဴလုိက္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အလြမ္းသယ္လုိက္ လုပ္တတ္လာ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းဆုိတာ ငါတုိ႔လူငယ္ေတြ ကုိယ္ပုိင္ ကုိင္စရာ အရာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ပဲ ထင္ေနတုန္း။
တကၠသုိလ္ ေရာက္ေတာ့ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖုန္းကုိ အသုံးအေဆာင္ အျဖစ္ေရာ၊ အဆင္ တန္ဆာ အျဖစ္ေရာ လည္ပင္းမွာဆြဲၿပီး လမ္းသလားၾကတယ္။ ဖုန္းေတြက မဲႏိႈက္ရတယ္။ ေပါက္ရင္ ၁၅ သိန္းေပးၿပီး (ငွားရမ္းခြင့္) ပါမစ္ရတယ္။ ျပန္ေရာင္းမယ္ဆုိရင္ သိန္း ၂၀၊ ၃၀ နဲ႔ ေရာင္းလုိ႔ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာတာကေတာ့ ဖုန္းကုိ လည္ပင္းမွာဆြဲၿပီး လမ္းသလားရင္ ေစာ္ၾကည္သတဲ့။
နယ္ကေနၿပီး ရန္ကုန္မွာ အၿပီးေနမယ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ ေရာက္လာေတာ့ နယ္မွာထက္ ရန္ကုန္က သူေတြက ဖုန္းကို ပုိကုိင္ၾကတယ္ဆုိတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဟန္းဖုန္း ဆုိတာမ်ဳိးကုိ ငါတုိ႔လည္း ကုိင္ႏုိင္မွာပါဆုိၿပီး စေတြးမိတယ္။ ဘဝတူ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ ဖုန္းေတြ ဝယ္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က သူတုိ႔ဖုန္းနဲ႔ ကပ္ဆက္တယ္။ တစ္ေန႔ ငါလည္း ဖုန္းဝယ္ႏိုင္ရမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲ ေတးထားမိတယ္။
ေနာက္ပုိင္း ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္အခါသင့္လုိ႔ ျပည္ပကုိ သြားေရာက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ျပည္ပက အိမ္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ဖုန္းဝယ္ေပးတယ္။ ကုန္က်စရိတ္က ျမန္မာေငြ ေသာင္းဂဏန္းပဲ ရွိတယ္ (ဟန္းဆက္ပါ အပါအဝင္) ကြၽန္ေတာ္ ေတးထားတဲ့အရာ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး ဟန္းဖုန္းေပါ႔။ ေပ်ာ္လုိက္ ဝမ္းသာလုိက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ ဖုန္းကို ကုိင္ရင္းနဲ႔ လက္ေတာင္တုန္တယ္။ အဲဒီ တုိင္းျပည္မွာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ သိသမွ် ျမန္မာႏုိင္ငံ သားေတြကုိ အကုန္ဖုန္းဆက္။ ငါဖုန္းရၿပီ ဒီဖုန္းကုိ ေခၚလုိ႔ရတယ္ သိလား၊ ဘာညာ အႀကိမ္တစ္ေသာင္းေလာက္ ဆက္ၿပီး ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ တစ္ခါမွ မကုိင္ဖူးတဲ့ ဖုန္းကုိ ကုိင္ရလုိ႔လား မသိ။ အေပ်ာ္ေတြလြန္ၿပီး ၃ ပတ္ေလာက္ အၾကာမွာ အဲဒီဖုန္းေလး ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။ အသစ္ျပန္ဝယ္ဖုိ႔ စဥ္းစားေပမယ့္ အဲဒီ တုိင္းျပည္ကေန ေနာက္ တုိင္းျပည္တစ္ခု ကူးရမွာမုိ႔ ေနာက္ေရာက္မယ့္ တုိင္းျပည္မွာပဲ ဖုန္းဝယ္ဖုိ႔ စဥ္းစားတယ္။
ေနာက္ေရာက္တဲ့ တုိင္းျပည္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္နီးနီး ေနရမွာမုိ႔ ဖုန္းဝယ္တယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ ဖုန္းဆင္းမ္ကတ္ က ဝယ္ရတာ နည္းနည္း ဇယားေနာက္တယ္။ ပတ္စပုိ႔ မိတၱဴေပးရတယ္။ ေစ်းကေတာ့ အရင္တုိင္းျပည္က ေစ်းလုိပဲ ခ်ဳိမွခ်ဳိ။ မေကာင္းတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ သူက ကုိယ္ဝယ္တဲ့ ျပည္နယ္ထဲမွာ ဆက္ရင္ ဖုန္းကသက္သာၿပီး တျခားျပည္နယ္ကုိ ေရာက္ရင္ ဖုန္းေခၚဆုိခက ေစ်းႀကီးမွႀကီး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဖုန္းေလးရွိတာ အဆင္ေျပတာ ေပါ့ဗ်ာ။
ကြၽန္ေတာ္ ကုိယ့္တုိင္းကုိယ့္ျပည္ ျပန္လာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ ျပဳျပင္ေရးေတြ စေနၿပီတဲ့။ အရင္က ၁၅ သိန္းေပးရတဲ့ ဖုန္းက ငါးသိန္းပဲ ေပးရသတဲ့။ ေနာက္သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဖုန္းေတြက ၂ သိန္းနဲ႔ (ငွားရမ္းခြင့္) ရၿပီတဲ့။ ဘယ္သူဝယ္ဝယ္ ၂ သိန္းနဲ႔ ရၿပီတဲ့။ ေပ်ာ္လုိက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။ လက္ထဲမလည္း ေငြယားေလးရွိတုန္း အေျပးေလး သြားငွားလုိက္တယ္။ ဟန္းဆက္ကလည္း လန္းတယ္။ အရင္ ျပည္ပမွာ ကုိင္ခဲ့တဲ့ ခပ္ပိန္းပိန္း ခလုတ္ဖုန္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ ဖန္သားျပင္ကုိ ထိေတြ႕ရတဲ့ဖုန္း၊ စက္႐ုပ္ဖုန္း၊ အန္းဒ႐ုိက္ဖုန္း။ ဖုန္းနာမည္က ဟြာေဝးဆုိပဲ။ ေပါ႔ေသးေသးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေနာက္ဖုန္းေတြ (ငွားရမ္းခြင့္) ၁၅၀၀ ဆုိပဲ။ လူတုိင္းေတာ့ မရဘူးေနာ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္ေထာင္စုစာရင္း ပုံစံတစ္ဆယ္ ရွိသူတုိင္း မဲႏႈိက္ခြင့္ ရွိသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ ဧည့္စာရင္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအတြက္ ဒီအခြင့္အေရးက မရဘူးေပါ့။ ေထရဝါဒ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ကံအေၾကာင္းတရားေတြကုိ ပုိမုိသိရွိ နားလည္လာဖုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ မဲေဖာက္ကံစမ္းတဲ့ အစီအစဥ္ဟာ သိပ္ၿပီးေတာ္တည့္ မွန္ကန္လွတာပဲ။ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေတြရယ္။
အဲဒါေတြၿပီးေတာ့ ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္စဥ္ရဲ႕ေရခ်ိန္က ျမင့္သထက္ျမင့္ တုိးသထက္တုိးလာေပါ့။ ျမန္မာ့ ဆက္သြယ္ ေရးက အနစ္နာခံၿပီး လုပ္ေပးတဲ့ တယ္လီကြန္ျမဴနီေကးရွင္း လုပ္ငန္းေတြကုိ ပုဂၢလိကပုိင္ လုပ္မယ္တဲ့။ ႏုိင္ငံ တကာ ကုမၸဏီေတြ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတဲ့။ အဲဒီက်မွ စာထဲ ခဏခဏ သင္ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံစုံ ေကာ္ပေရးရွင္း ဆုိတာ ႀကီးကုိ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ျမင္ဖူူးၾကားဖူးေတာ့တယ္။
ဒီလုိလုပ္ပုိင္ခြင့္ ေလွ်ာက္လႊာတင္တဲ့ ႏုိင္ငံစုံ ေကာ္ပေရးရွင္းႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တယ္လီေနာဆုိတဲ့ ေနာ္ေဝ အေျခစုိက္ ကုမၸဏီနဲ႔ ေအာ္ရီဒူးဆုိတဲ့ ကာတာအေျခစုိက္ ကုမၸဏီတုိ႔က လုပ္ပုိင္ခြင့္ရတယ္။
ဒီႏုိင္ငံစုံ ကုမၸဏီက ျမန္မာ့ဆက္သြယ္ေရး လုပ္ငန္း အ႐ႈံးခံၿပီး အနစ္နာခံၿပီး လုပ္ေနတဲ့ တယ္လီဖုန္း ဆက္သြယ္ ေရးလုပ္ငန္းကုိ အျမတ္ထြက္မယ္လုိ႔ ထင္ၿပီး သူတုိ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး လာၿပီး လုပ္ကုိင္ၾကတယ္။ ေၾကာ္ျငာေတြ အမ်ားႀကီး ေၾကာ္ျငာတယ္။
ဒီလုိ အေၾကာ္ျငာႀကီး ေၾကာ္ျငာၿပီး ေနာက္ပုိင္း အရင္ဆုံး ထြက္လာမယ့္ဖုန္းက ေအာ္ရီဒူးတဲ့။ ဖုန္းေခၚခလည္း သက္သာမယ္၊ အင္တာနက္ကလည္း ျမန္မယ္၊ လုိင္းကလည္း ေကာင္းမယ္တဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္း လုိက္တဲ့ ေအာ္ရီဒူးလဲ။ သူမ်ားအ႐ႈံးခံၿပီး အနစ္နာခံၿပီး လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းကုိ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ေဆာင္ ရြက္ေပးမယ္တဲ့။ စိတ္ထား ေကာင္းလုိက္တာ၊ ရက္ေရာလုိက္တာ ဘုရားေလာင္းေတြမ်ား ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ကုမၸဏီပဲ ျဖစ္မယ္လုိ႔ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ ယူဆမိတယ္။
ဒီေအာ္ရီဒူးဖုန္းကုိ မသုံးဖုိ႔ မဝယ္ဖုိ႔ အခမ္းအနားေတြ ဘာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ၾကည့္လုိက္စမ္းပါ။ က်ဳပ္တုိ႔ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ျမင့္ျမတ္လုိက္သလဲ။ သူတစ္ပါး တုိင္းတစ္ပါး ကုမၸဏီ အနစ္နာခံ အ႐ႈံးခံၿပီး လုပ္မွာကုိ မၾကည့္ရက္ၾကဘူး၊ မနစ္နာေစခ်င္ဘူး ဘယ္ေလာက္မ်ား ျမင့္ျမတ္လုိက္သလဲ။
ဒီလုိ ႐ႈံးမွာစုိးလုိ႔ ကန္႔ကြက္ေနတဲ့ ၾကားထဲက ေအာ္ရီဒူး ဖုန္းကတ္ေတြကုိ ေရာင္းလုိက္ၿပီ။ ၁၅၀၀ က်ပ္နဲ႔ ႀကိဳက္ သေလာက္ဝယ္ ငွားရမ္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဝယ္လုိက္တာ တရားဝင္ ဖုန္းပုိင္ၿပီေဟ့။ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ခြဲထားတဲ့ႏွလုံး အျပင္ေပါက္ထြက္ သြားမွာေတာင္ စုိးရတယ္။ ေအာ္ရီဒူးက ၁၅၀၀ နဲ႔ ေရာင္းတာကုိ အျပင္မွာ ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀၊ ၄၀၀၀ နဲ႔ ေရာင္းၾကတယ္။ ေအာ္ရီဒူး ႐ႈံးမွာစုိးလုိ႔ ဒီလုိ ေရာင္းေပးတာပါ။
ကြၽန္ေတာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ အားက်မခံ ေအာ္ရီဒူးကုိ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာေတြ မကုန္ဆုံးခ်င္ တစ္ည အလုိမွာ ဝယ္လုိက္တယ္။ ဖုန္းဆင္းမ္ကတ္ ကြၽန္ေတာ္ ပုိင္ၿပီ။ အခုလုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ေပးတဲ့ ဘုရားသခင္နဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရကုိ သိပ္သိပ္ ေက်းဇူးတင္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဝယ္လုိက္တဲ့ ဆင္းမ္ကတ္က ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းနဲ႔ မရေၾကာင္း ဝယ္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္ သိလုိက္ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကုိက ေမာ္ဒယ္နိမ့္တဲ့ ၁ သိန္း ၉ ေသာင္းေလာက္ပဲ ေပးရတဲ့ ဖုန္းခပ္စုတ္စုတ္ကုိ သြားဝယ္ကုိင္မိတာကုိ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။
ကြၽန္ေတာ္ကိုင္တဲ့ ဖုန္းက မရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ညီမေလး မသုံးတဲ့ ဖုန္းအအားေလး (အလြတ္) မွာ ဆင္းမ္ကတ္ ထည့္ၾကည့္ေတာ့ရတယ္။ ေငြမျဖည့္မိတဲ့ MPT ဖုန္းကတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ Miss Call ေပးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ေအာ္ရီဒူးဖုန္းနဲ႔ ျပန္ေခၚတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပလုိက္သလဲ။
ဖုန္းေခၚက သက္သာတယ္။ ၁ မိနစ္မွ ေအာ္ရီဒူး အခ်င္းခ်င္းဆုိ ၂၅ က်ပ္ တျခားဖုန္းကုိ ဆုိရင္ ၃၅ က်ပ္ စာတုိ တစ္ေစာင္ ၂၅ က်ပ္ အင္တာနက္က ၁ လ 1 GB ကို ၁၀,၀၀၀ က်ပ္တဲ့။ ဖုန္း တစ္မိနစ္ကုိ ဆုိတာမ်ဳိးက ဖုန္းေခၚၿပီး ၁၀ စကၠန္႔ေျပာလည္း ၁ မိနစ္ပဲ။ ၅ စကၠန္႔ေျပာလည္း ၁ မိနစ္ပဲ။ ၁ စကၠန္႔ဝင္ၿပီး ျပန္က်သြားလည္း တစ္မိနစ္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ တြက္ရတာ လြယ္သလဲ။ သာဓုပါေတာ္ သာဓုပါေတာ္ ေအာ္ရီဒူး ပုိင္ရွင္ေတြ ခ်မ္းသာၾကပါေစ က်န္းမာၾကပါေစ ေဘးဘယာေတြ ေဝးကြာၾကပါေစေတာ္။
ၾသ ေမ့လုိ႔။
ေအာ္ရီဒူး ဆင္းကတ္ထည့္ထားတဲ့ ဖုန္းကုိ Ring Tone ေပးရဦးမယ္။ ေအာ္ရီဒူး Ring Tone ကုိေတာ့ ကုသုိလ္ ရေအာင္ ျမဝတီမင္းႀကီး ဦးစေရးတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေရာင္ျခည္ေတာ္ ေျခာက္သြယ္ကုိ အဖြင့္ဆုိထားတဲ့ သီခ်င္းေလး ကုိပဲ Ring Tone ထားလုိက္ပါေတာ့မယ္။ ေက်းဇူးရွင္ ေအာ္ရီဒူး ပုိင္ရွင္ေတြလည္း ကုသုိလ္ရေအာင္ ေအာ္ရီဒူးဖုန္း က Ring အသံျမည္တုိင္း ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားမိတာ အမွန္ပါ။
‘ထူးမျခားနား... မီးေရစံုသား... ေရာင္ေတာ္ေထြျပား...ေျပာင္းလိုလို႔... မ်ားေထြ...ထူးေထြတည့္ အံ့ရာသား...’
ေမာင္ဥဂၢါ
The Voice Journal
