6 Oct 2016

ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ဆံုးမစာ



 ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ဆံုးမစာ လကၤာၾကီး
 

ဆိုပိန္႔ဟုတ္ရာ …စဥ္းစားပါေလာ့ ၊ ခႏၶာဘာရ ၊ ပဥၥကကား ၊ ယုယခင္မင္၊ စိန္ေရႊဆင္၍ ၊ ျပဳျပင္ပိုက္ေထြး ၊ နင္ေကၽြးေမြးလည္း ၊ အေရးမေရာက္ ၊ သဲေရေမွာက္သို႔ ၊ နင့္ေနာက္မပါ ၊ နင္လိုရာကို ၊ ဘယ္ခါမလိုက္ ၊ နင့္အၾကိဳက္ႏွင့္ ၊ တိုက္ရိုက္ဖီလာ ၊ ဆန္႔က်င္ပါခဲ့ ။


ရုပ္ဝါနုနယ္ ၊ ရွဳ႕စဖြယ္ႏွင့္ ၊ တင့္တယ္ရႊန္းစို ၊ နင္လွလိုလည္း ၊ အအိုစာရင္း ၊ သူကသြင္း၏ ။

ေဘးရန္ကင္းကြာ ၊ လြန္ခ်မ္းသာ၍ ၊ မနာရလို ၊ ေတာင္းဆုဆိုလည္း ၊ နင့္ကိုမညွာ ၊ ေဘးေရာဂါႏွင့္ ၊ ခါခါမငဲ့ ၊ မိတ္ေဆြဖြဲ႔၏ ။

နင့္ႏွင့္တူညီ ၊ ခ်စ္ၾကိဳးသီသား ၊ ပလီပလာ ၊ အျပစ္ကြာသည့္ ၊ခ်စ္စြာမယား ၊ သမီးသားႏွင့္ ၊ စီးပြားဥစၥာ ၊ ဘယ္ခါမကြဲ ၊အတူတြဲ၍ ၊ အျမဲျပံဳးခ်ိဳ ၊ ေနရလိုလည္း ၊ နင့္ကိုမေထာက္ ၊ နင့္ေနာက္မလိုက္ ၊ အပူတိုက္၍ ၊ နင္ဟိုက္နင္ေခြ ၊ နင့္ကိုေသေအာင္ ၊ က်ားေမြခံတြင္း ၊ အစာသြင္းသို႔ ၊ ေသမင္းသူ႔လက္ ၊ ပဏၰာဆက္၏ ။

လ-ရက္-ႏွစ္ေတြ ၊ အသေခ်ၤႏွင့္ ၊ လြန္ေလဘဝ ၊ အနႏၱက ၊ ဆံုးစမပိုင္ ၊ ယခုတိုင္ေအာင္ ၊ နိုင္နိုင္နင္းနင္း ၊ ဥာဏ္မသြင္း၍ ၊ ေသမင္းသူလွ်ိဳ ၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ၊ မျငိဳျငင္ရက္ ၊ စြဲလမ္းခ်က္ျဖင့္ ၊ ျမိဳင္နက္စြန္ဖ်ား ၊ ေတာသစ္က်ားကို ၊ မယ္ဘြားမိခင္ ၊ ႏြားငယ္ထင္သို႔ ၊ အျမင္မေျဖာင့္ ၊ ဝိပလ္ေမွာင့္၍ ၊ တၾကာင့္ၾကၾက ၊ ျပဳခဲ့လွျပီ ။

ဘုရားသာသနာ ၊ ခုအခါ၌ ၊ ပညာစကၡဳ ၊ ဖန္ဖန္ရွဳ႕ေလာ့ ၊ ရတုဂိမွန္ ၊ အခ်ိန္တန္ေသာ္ ၊ သူရကန္ေဝွ႔ ၊ အပူေငြ႔ေၾကာင့္ ၊ေရေသြ႔ခန္းျငား ၊ အိုင္ပတၱားဝယ္ ၊ က်က္စားေနၾက ၊ ငါးမစၦတို႔ ၊ ေရကလည္းနဲ ၊ သိန္းစြန္ဝဲ၍ ၊ ေပ်ာ္ပြဲျမဴမွ် ၊ ရွာမရဘဲ ၊ေသၾကဖို႔သာ ၊ နီးကပ္လာသို႔ ၊ ငါသူကစ ၊ ရွိသမွ်လည္း ၊ ေန႔ညဥ့္မလပ္ ၊ အစဥ္စပ္လ်က္ ၊ ဥပါဒ္-ဌီ-ဘင္ ၊ မျပတ္ႏွင္လ်က္ ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ၊ မရွိပါဘဲ ၊ဖ်ားနာကိုက္ခဲ ၊ ေရာဂါစြဲ၍ ၊ ေသပြဲေသတမ္း ၊ ေသစခန္းႏွင့္ ၊ ေသလမ္းသို႔သာ ၊ နီးကပ္လာ၏ ။

ငါငါတက္ၾကြ ၊ မာန္မာနႏွင့္ ၊ ေလာဘေဒါသာ ၊ အစျဖာသား ၊ ယုတ္မာစြာလွ ၊ အဓမၼကို ၊ ေဝးကမလာ ၊ ကင္းရွင္းကြာေအာင္ ၊ ခါခါမပြား ၊ အပ်င္းမ်ားမူ ၊ ေလးပါးပယ္ရြာ ၊ နင့္အိမ္သာဟု ၊ စိတ္မွာစြဲကပ္ ၊ သတိခ်ပ္ေလာ့ ။

လူ႔ရပ္နတ္ရြာ ၊ ထက္ျဗဟၼာႏွင့္ ၊ မဟာသုခ ၊ နိဗၺာနသို႔ ၊ ရွစ္ဝမဂၢင္ ၊ သေဘာၤာယဥ္ျဖင့္ ၊ ေဆာလ်င္ကပ္ခို ၊ ေရာက္ရလိုမွဳ ၊ ထိုထိုပုည ၊ ကုသလကို ၊ ေန႔ညမစဲ ၊လံု႔လသဲေလာ့ ။

ၾကံဳခဲလွစြာ ၊ သာသနာႏွင့္ ၊ နင့္မွာမေရြ႕ ၊ ယခုေတြ႔ျပီး ၊ ေမ့ေမ့မူးမူး ၊ နင္မရူးႏွင့္ ၊ ဆီဦးေထာပတ္ ၊ ရသာဓာတ္ကို ၊ အျမတ္တစ္ခု ၊ မွတ္မရွဳ႕ဘဲ ၊ ရြာသူဝက္မိုက္ ၊ မစင္ၾကိဳက္သို႔ ၊ အျမိဳက္တရား ၊ နင္ေရွာင္ရွား၍ ၊ ငါးပါးအာရံု ၊ မစင္ပံုကို ၊ စံုစံုမက္မက္ ၊ မႏွစ္သက္ႏွင့္ ။

ထက္ျမက္အဖ်ား ၊ သင္တုန္းသြားဝယ္ ၊ပ်ားသဖြယ္ဟု ၊ ဥာဏ္က်ယ္သေလာက္ ၊ အျပစ္ေကာက္၍ ၊ ေတာင္ေခ်ာက္ျမိဳင္ၾကား ၊ သမင္မ်ားကို ၊ သစ္က်ားပုန္းေအာင္း ၊
အရေခ်ာင္းသို႔ ၊ ေတာင္ေခါင္းရိပ္ေျမွာင္ ၊ သခၤမ္းေခ်ာင္ဝယ္ ၊ တိမ္းေရွာင္တစ္ကိုယ္ ၊ ေတာ-ေတာ-ဆို၍ ၊ မဂ္ဖိုလ္မေႏွာင္း ၊ အရေခ်ာင္းမွ ၊ အေပါင္းဒုကၡ ၊ ကင္းကြာရဟု ၊ ဗုဒၶေရႊႏွဳတ္ ၊ ၾကာကမုခ္မွ ၊ လွစ္ထုတ္ျမြက္ၾကား ၊ မိန္႔ေတာ္ထားသည္ ၊ နင့္ကားနင့္တြက္ ၊ က်င့္ေတာ့တည္း ။ ။

 


လူၾကီးမ်ားဖတ္ရန္ ကေလးအေတြးမ်ား



 လူၾကီးမ်ားဖတ္ရန္ ကေလးအေတြးမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ ခ်စ္ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ား ခင္ဗ်ား
ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းတို႔ကို ေျပာျပခ်င္ေနေသာ စကားမ်ားရွိေသာ္လည္း ခု လတ္တေလာအေျခအေနအရ ကိုယ္ကိုတုိင္ ဘာကိုမွ ဟုတ္တိပါတ္တိ မေရးျဖစ္ မေရးႏိုင္ပါ။ အားသမွ်ေသာ အခ်ိန္ေလး တြင္ ဘေလာ႔မ်ား ကို လိုက္ဖတ္ေနရတာႏွင္႔တင္ ရေသာအခ်ိန္ေလး ကုန္ကုန္သြားပါသည္။ သိုရာတြင္ တစ္ခုခု ေျပာလိုေသာ အေတြး ျပင္းျပေနပါသျဖင္႔ ေအာက္ပါစာစုေလးအား သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အကူအညီေတာင္း စာရိုက္ခိုင္းျပီး တင္မိပါသည္။ ခုတေလာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုး ဆႏၵ တဂ္ပိုစ္႔မ်ား လည္ဖတ္မိရင္း ေပၚလာေသာ အေတြးတစ္စ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြး ကေလးဆန္ေကာင္း ဆန္ေနပါလိမ္႔မယ္။ ကိစၥမရွိပါ ကၽြန္ေတာ္ အခု တင္လိုက္ေသာ စာစုသည္လည္း ဆရာ မင္းခိုက္စိုးစန္ ၏ ကေလးအေတြး အက္ေဆး စာအုပ္ထဲမွ စာစုသာျဖစ္ပါသည္။


ကေလးအေတြး အက္ေဆး (၈)

(၁)

"ေဟ႔...ခ်ာတိတ္၊ ဒီေလာက္မိုးရြာေနတာ...ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ျပင္ထြက္ျပီး ရပ္ေနရတာလဲ။ ၾကည္႔စမ္း... မင္းတစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုေနျပီ"
"ကၽြန္ေတာ္...ပုန္းေနတာခင္ဗ်"
"ေဟ႔...ဘာေတြပုန္းေနတာလဲ"
"ေမေမက ေရခ်ိဳးေပးမယ္ဆိုလို႔ ေၾကာက္လို႔ ပုန္းေနတာ"

(၂)

ဒီအေတြးဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးျဖစ္တဲ႔အတြက္ တကယ္႔ျဖစ္ရပ္နဲ႕ သူရဲ႕ေတြးေခၚပံု လြဲေခ်ာ္ေနတာကို ၾကည္႔ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္ေမာပစ္လို႔ ရပါတယ္။
ကေလးငယ္ဟာ ေရခ်ိဳးရမွာကို ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီလို သူေၾကာက္တဲ႔အရာကို ေရွာင္တိမ္းလိုက္ေတာ႔ေရာ လြတ္ေျမာက္သြားသလားဆိုေတာ႔ မလြတ္ေျမာက္ပါဘူး။ မိုးေရထဲ ထြက္ျပီးရပ္ေနေတာ႔ တစ္ကိုယ္လံုး ရႊဲရႊဲစိုရျပန္တာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီစိတ္ကူးကေလးကို လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲျပီးျမင္ၾကည္႔တယ္။ လူၾကီးေတြေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဒုကၡတစ္ခုခု၊ အက်ပ္အတည္းတစ္ခုခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာကို ေၾကာက္ၾကတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရင္မဆိုင္ခ်င္ဘူး။ ေရွာင္တိမ္းပုန္းေအာင္းခ်င္ၾကတယ္။ အဲသည္လို ေရွာင္တိမ္းလို႔ေရာ ဒုကၡကေန လြတ္ေျမာက္သြားသလားဆိုေတာ႔ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ပိုျပီးဆိုးဝါးတဲ႔ အက်ပ္အတည္းေအာက္မွာ ရႊဲရႊဲစိုလ်က္သား ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။

မာဂရက္ဘာခ္႔ဝိႈက္ ( Margaret Bourke White) ဆိုတဲ႔ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။

"ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ေတြ႔ရင္ ရဲရဲရင္ဆိုင္၊ လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တာ တစ္ခုခုကို လုပ္။ အဲဒီလိုလုပ္လိုက္တဲ႔ အလုပ္က မေၾကာက္ေအာင္ ကယ္သြားလိမ္႔မယ္" တဲ႔။
အဲဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ၾကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္သင္႔ဆံုးအလုပ္က အက်ပ္အတည္းေတြ၊ ျပသာနာေတြ၊ ဒုကၡေတြကို ရဲရဲရင္ဆိုင္ဖို႔ပဲမဟုတ္လား။ ထြက္ေျပးေနဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။
ထြက္ေျပးလိုက္ခါမွ ျပသာနာေတြ ပိုဆိုးရြားသြားတတ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ျပဇာတ္ေလာကက နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္မင္းသမီးၾကီး ဟယ္လင္ေဟး(စ္) Helen Hayes ရဲ႕အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကားထားဖူးၾကျပီးသား ျဖစ္မွာပါ။

သူမဟာ အသက္(၂၀) အရြယ္မွာ နာမည္ၾကီးျပဇာတ္တစ္ပုဒ္မွာ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးအျဖစ္ ပထမဦးဆံုး ကျပရတယ္။ ရုပ္ရည္ကလည္းလွ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးကလည္း ျဖစ္ရျပန္ဆိုေတာ႔ ဟယ္လင္က သူ႔ကိုယ္သူ အေက်နပ္ၾကီးေက်နပ္ ေနတာေပါ႔။

သူ အစြမ္းကုန္ၾကိဳးစား သရုပ္ေဆာင္တယ္။ သူ႔စိတ္ကူးအိမ္မက္ထဲမွာေတာ႔ သူ႔ရဲ႕အနာဂတ္ခရီးဟာ အရမ္းကို လွပေခ်ာေမြ႔ေနျပီေပါ႔။ နာမည္ၾကီးမယ္၊ ေငြေသာက္ေသာက္လဲ ရမယ္... စသည္ျဖင္႔ေပါ႔။ သူ႔မွာရွိရွိသမွ် အားအင္ေတြ၊အစြမ္းသတိၱေတြကို ညစ္ထုတ္ျပီး ၾကိဳးစားခဲ႔တာပါ။
သူ႔ျပဇာတ္ ပထမညအျပီးမွာ အဝတ္လဲခန္းထဲကေနျပီးေတာ႔ သူ႔သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳလာၾကမယ္႔သူေတြကို ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနတယ္။

ဒါေပမယ္႔ သူတစ္ကယ္ရင္ဆိုင္လိုက္ရတာကေတာ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ထားတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရႈတ္ခ်ၾကတယ္။ ကဲ႔ရဲ႕ေဝဖန္ၾကတယ္။
"ကိုယ္ သရုပ္ေဆာင္ရမယ္႔ Character ကို မပိုင္ႏိုင္ဘူး "
"သဘာဝ မက်ဘူး"
"ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ အလွျပတာ မ်ားလြန္းေနတယ္"...
စသည္ျဖင္႔ေပါ႔။

အဲဒီမွာ အဆိုးဆံုးေဝဖန္ခ်က္တစ္ခုကေတာ႔
"ဒီလိုအရည္အခ်င္းမ်ိဳးနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ျပဇာတ္မင္းသမီးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္မလာနိုင္ဘူး"
ဟယ္လင္ဟာ အရမ္းကို တုန္လႈပ္သြားတယ္။ ရွက္လည္းရွက္သြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ ေသးေသးေလး ျဖစ္သြားသလို ခံစားလုိက္ရတာ။ ဇာတ္စင္ကို ေက်ာခိုင္းျပီး ျပဇာတ္ေလာကကို စြန္႔ခြာထြက္ေျပးေတာ႔မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ အရႈံးေပးျပီေလ။ ထြက္ေျပးေတာ႔မယ္။
ဒါေပမယ္႔ အဲဒီမွာ ဟယ္လင္ရဲ႕အေမက အဖိုးထိုက္တန္တဲ႔ စကားတစ္ခြန္းလက္ေဆာင္ေပးခဲ႔ပါတယ္။

"သမီး...လက္ေတြ႔အေျခအေနကို ေရွာင္ေနလို႔မရဘူး"

ဟယ္လင္ဟာ သတၱိေမြးျပီး ရဲရဲရင္ဆိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ကိုေဝဖန္ခ်က္ေတြဟာ အမွတ္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ လက္ခံလာႏိုင္တယ္။ သူဟာ သရုပ္ေဆာင္ပညာကို အစကေန ျပန္ေလ႔လာသင္ယူျပီး ၾကိဳးစားေတာ႔တာပါပဲ။ ဒုကၡေတြကို ခါးစည္းခံျပီးလို႔ (၄) ႏွစ္အၾကာမွာ သူဟာ ကမာၻေက်ာ္ ျပဇာတ္မင္းသမီး တကယ္ျဖစ္လာေတာ႔တာပါပဲ။

(၃)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရာ ဒုကၡကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေနၾကပါသလဲ။ ေရွာင္ေျပးေနၾကပါသလား။ ရဲရဲရင္ဆိုင္ေနၾကပါသလား။ ေရွာင္ေျပးေနၾကေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ႔ "ကေလးအေတြး"ပဲရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။


ဆရာမင္းစိုက္စိုးစန္ရဲ႕ ကေလးအေတြး အက္ေဆး (၈) ပါ။
ကေလးအေတြး ကေန လူၾကီးေတြအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာအေတြး ရႏိုင္ပါေစ။
 

ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔
ၾကယ္ေသာၾကာ


ကေလး၊ မိဘ ႏွင့္ အနာဂတ္



ကေလး၊ မိဘ ႏွင့္ အနာဂတ္

နားလည္မႈဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္ေတြမွာ အင္မတန္မွကိုအေရးပါပါတယ္။ မိဘနဲ႔သားသမီး ဆက္ဆံေရးမွာလည္း ဒီနားလည္မႈဆိုတဲ႔စကားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာစရာေတြ ရွိေနပါတယ္။မိဘတုိင္း မိဘတိုင္းမွာသူတို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြကို အေကာင္းဆုံးေထာက္ပံ့ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြရွိေနတယ္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္။ စိတ္ရွိသလိုပဲ ... မိဘေတြဟာေပးဆပ္မႈေတြအထပ္ထပ္နဲ. သူတို.သားသမီးေတြရဲ႔ဘ၀ကိုအစြမ္းကုန္ျမႇင္႔တင္ေပးႏုိင္ဖို႔ၾကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ႔္ ... လြဲေခ်ာ္မႈ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္နဲ႕အတူ ... မိဘေတြရဲ႕အေထာက္အပံ႕ေတြ၊ ပံ႕ပိုးေပးမႈေတြဟာအရာမေရာက္ ျဖစ္သြားရတာမ်ဳိးေတြရွိလာပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို.ပါလဲ ... မိဘေတြအေနနဲ႕ သူတိုရဲ. ကေလးေတြ ဘာကိုအမွန္တကယ္လိုအပ္ေနတယ္ဆိုတာကို နားလည္သေဘာမေပါက္လို႕ပဲျဖစ္ပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ အလွ်ံအပယ္နဲ႕ မိဘေမတၲာငတ္ေနၾကရရွာတဲ့ကေလးငယ္ေတြ၊ ေခတ္မီဆန္းသစ္တဲ့ ကစားစရာေတြ အပံုအပင္ရဲ႕ အလယ္မွာ မိဘေတြရဲ႕အိမ္ျပန္အလာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကရရွာတဲ႔ကေလးငယ္ေတြ၊ အိစက္ညက္ေညာတဲ႕ ဖဲေမြ႕ယာၾကီးေပၚမွာ မိဘေတြေျပာျပမယ္႔ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္ေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ... ေလာကၾကီးထဲမွာ ဒီလိုပံုရိပ္ေတြကိုကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ႕ေနရျခင္းဟာ မိဘေတြနဲ႕ သားသမီးေတြၾကားက နားလည္မႈလြဲေခ်ာ္ျခင္းေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြပါပဲ။ ျဖည္႕ဆည္းေပးမႈေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ... အဲဒါေတြဟာလိုအပ္မႈေတြနဲ႕ ထပ္တူက်မေနဘူးဆိုရင္ ... ဒါေတြဟာဘာမွ အရာမေရာက္တဲ႕အပိုစာသားေတြပဲျဖစ္ေနမွာပါ။

'Without understanding of their children's needs, parents can't effectively support their children'

အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးငယ္္ တစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ထဲမွာမျဖစ္မေနရွိေနသင့္တဲ့ စိတ္အေျခအေနေတြရွိပါတယ္ ... အဲဒါေတြကေတာ့ ... ဇြဲ၊ လံု႕လ၊ ၀ီရိယ၊ ယံုၾကည္မႈ၊ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္လိုမႈ၊ အၾကင္နာတရား စတာေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးစိတ္အေျခအေနေတြကို ကေလးေတြ ရရွိပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာကလည္း မိဘေတြမွာအမ်ား ၾကီးတာ၀န္ရွိပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပျပီး ဆံုးမပဲ့ျပင္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ဆူပူေအာ္ေငါက္ေနတာမ်ိဳးေတြ၊ ၾကိမ္းေမာင္းရိုက္ႏွက္ တာမ်ိဳးေတြဟာ ကေလးငယ္ေတြရဲ့စိတ္ထဲက အၾကင္နာတရားေတြကိုေလ်ာ့ပါးလာေစပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ... ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ဆႏၵေတြတိုင္းကို တားျမစ္ႏွိပ္ကြပ္ေနျခင္းမ်ိဳးကိုလည္း မိဘေတြအေနနဲ႕ ေရွာင္က်ဥ္ဖို႕ လိုပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲေတာင္းေတာင္း လိုက္ေလ်ာခံရျခင္းမရွိတဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မိမိကိုယ္ကိုယံုၾကည္မွု ေလ်ာ့နည္းလာတတ္ပါတယ္။ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈဟာ အမွန္တကယ္လိုက္ေလွ်ာျဖည့္ဆည္း ေပးဖို့မသင့္တဲ့အရာမ်ိဳးျဖစ္ေနရင္လဲ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္ကိုထိခိုက္မွုမျဖစ္ေစပဲျငင္းပယ္ ႏိုင္ေအာင္မိဘေတြအေနနဲ႕ၾကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ မိဘေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ စိုးရိမ္လို႕ခ်စ္လြန္းလို႕ ခ်ဳပ္ျခယ္တာျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ ေပမယ့္ ... ကေလးငယ္ေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘ၀မွာလိုအပ္တဲ့အခ်ိဳ႕စိတ္အေျခအေနေတြကို ဆံုးရွံုးေစပါတယ္။ လမ္းေပၚထြက္ျပီး ေဘာလံုးကန္ခ်င္တဲ့ ကေလးငယ္ကိုအိမ္ထဲမွာပဲ ဂိမ္းထိုင္ေဆာ့ဖို႕ေျပာတတ္တဲ့မိဘေတြရွိပါတယ္ ... အႏၲရာယ္သိပ္မရွိဘူးဆိုရင္ ဒါမ်ိဳးကိုခြင့္ျပဳသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ဒီကေလးငယ္ဟာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈရဲ့အင္အားနဲ႕ ျပိဳင္ဘက္ရဲ႕အေရးပါမႈေတြကို သိႏိုင္ဖို႕ခဲယဥ္းသြားပါလိမ့္မယ္။

'Nurturing and not breaking a child's will is the basis of creating confidence, cooperation and compassion in children.'

ကေလးငယ္ေတြဟာ အရာရာကိုစူးစမ္းခ်င္ၾကတယ္။ ဘာကိုမဆို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လက္ေတြ႕ လုပ္ၾကည့္ခ်င္ၾကတယ္။ ေလာကထဲမွာအေနၾကာျပီး လူ၀ါး၀ေနျပီးသား လူၾကီးေတြေတာင္ အမွားအယြင္းေတြနဲ႕မကင္းႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ... ကေလးငယ္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ခဏခဏမွားၾကမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကေလးငယ္ေတြ အမွားအယြင္းတစ္ခုခု ကိုလုပ္မိတဲ့အခါ ... မိဘအမ်ားစုက ဘာေတြ လုပ္တတ္ပါသလဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့႐ိုက္ျပီးေတာ့ျဖစ္ေစ၊ ဆူပူေအာ္ဟစ္ျပီးျဖစ္ေစ ဒီအမွားအယြင္းကို ေနာက္တစ္ခါ မလုပ္ေအာင္တားျမစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါမ်ိဳးလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကေလးငယ္ေနနဲ႕ ဒီလို အမွားအယြင္းမ်ိဳးကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ေတာ့မွာမဟုတ္ေပမဲ့ ဒါဟာအမွားအယြင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္သေဘာေပါက္ျပီး ေနာက္ထက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ... မိဘကိုေၾကာက္လို႕၊ အဆူခံရမွာစိုးရိမ္လို႕ မလုပ္ေတာ့တာမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီေစာင့္ထိန္းမႈမ်ိဳးဟာ ၾကာရွည္ခံပါ့မလား ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႕ကေလးငယ္ေတြကို သူတုိ႕ရဲ႕မွားယြင္းမႈအတြက္ ေၾကာက္သြားတာမ်ိဳး၊ စိတ္ထိခိုက္ သြားတာမ်ိဳး စတဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေစဖို႕သင္ေပးမယ့္အစား သူတို႕ရဲ႕ အမွားေတြကေန သူတို႕ကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္သင္ယူ လာႏိုင္ေအာင္လမ္းေၾကာင္းေပးသင့္ပါတယ္။

'In stead of teaching our children to feel bad for their mistakes, we need to teach them to learn from their mistakes.'

မွားတယ္ ... အမွားကိုျမင္တယ္ ... အဲဒီ့အတြက္အမွန္ကိုရဖို႕ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ျပင္ယူတယ္။ ဒီအဆင့္ေတြကို ကေလးဘ၀မွာ အမ်ားၾကီး ၾကံဳရမွာပါ။ မိဘေတြအေနနဲ႕က မိမိတို႕ရဲ႕သားသမီးေတြမွားတယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ကို နားလည္ခြင့္လႊတ္ထားျပီး ကေလးငယ္ေတြ အမွားကိုျမင္လာေစဖို႕ ... အမွန္ကိုကိုယ့္ဖာသာကိုယ ္ျပင္ယူႏိုင္ေစဖို႕ဆိုတဲ့ အဆင့္ေတြအတြက္ ဆံုးမသြန္သင္တာမ်ိဳး၊ နည္းေပးလမ္းျပ တာမ်ိဳးေတြကို လုပ္ေပးဖို႕သာလိုပါတယ္။ မိဘအမ်ားစုဟာ ကေလးငယ္ေတြကိုမွားတယ္ဆိုတဲ့အဆင့္မွာတင္ အျပစ္ေပးတာမ်ိဳး၊ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတာမ်ိဳးေတြလုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ေနာက္ကအဆင့္ေတြကို ကေလးငယ္ေတြ မရေတာ့ပဲ ေနာက္တစ္ခါထပ္မွားမွာကိုေၾကာက္သြားတဲ့ စိတ္ခံစားမႈကိုသာ ကေလးေတြရသြားရွာပါတယ္။ အင္မတန္မွကိုဆိုးပါတယ္။ ကေလးေတြအေနနဲ႕မွားမိမွာကို ေၾကာက္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို ခံစားေနရတဲ့အတြက္ သဘာ၀ကေပးတဲ့ အမွန္ကိုမိမိဖာသာျပင္ယူႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြကိုဆံုးရွံုးၾကရပါတယ္။

'Children feel afraid of making mistakes, they lose the nature ability to self-correct.'

ကေလးဘ၀ကေန လူငယ္၊လူငယ္ဘ၀ကေန လူလတ္၊ လူလတ္ကေန လူၾကီး စသျဖင့္အသက္အရြယ္ေတြ ေျပာင္းလဲ ၾကီးျပင္းလာၾကသလို ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕အေတြးအေခၚေတြ၊ အယူအဆေတြ၊ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ စိတ္ေနစိတ္ထားေတြ၊ အျပဳအမူေတြကလည္း ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ လံုေလာက္တဲ့ေၾကာင္းတရားေတြကိုမွီျပီး ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္ေနၾကရပါတယ္။ဒါဟာ .....သဘာ၀တရားပါ။ ဒါေပမဲ့ ... ကိုယ့္ရဲ႕ေျပာင္းလဲမႈေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ပါ လိုလားအပ္တဲ့ေျပာင္းလဲမႈေတြျဖစ္ေနဖို႕ လိုအပ္တဲ႕အတြက္ ကြၽန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ အျမဲတမ္းမိမိကိုယ္ကိုေစာင့္ၾကည့္ တည့္မတ္ေနရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး မိမိရဲ႕ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံေတြကို အျမဲတမ္း သတိတရားနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္တည့္မတ္ေစႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးကို ကေလးဘ၀ထဲက ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ယူထားဖို႕လိုပါတယ္။ အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလိုပဲ သဘာ၀ကေပးတဲ့အမွန္ကို မိမိဖာသာျပင္ယူႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္မ်ိဳးကို ကေလးဘ၀ကမွာ မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဘ၀မွာသင့္ျမတ္ေလွ်ာ္ကန္စြာနဲ႕ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ကိုဆံုးရႈံးရႏိုင္ပါတယ္။ ဘ၀မွာေအာင္ျမင္ေနၾကတဲ့ သူေတြအားလံုးဟာ သူတို့ရဲ့မွားယြင္းမႈေတြကိုကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္တည့္မတ္ႏိုင္ျပီး သူတို့ရဲ့အေတြးအေခၚေတြ၊ စိတ္ေနသေဘာထားေတြ၊ အျပဳအမူေတြကိုပါ ေျပျပစ္ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိၾကသူေတြပါ။

'Those who succeed in life are those who can self-correct and change their thinking, attitude or behavior'

သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို ေပါင္းထားတဲ့အခ်ိန္ကာလ အစုအဖြဲ႕တစ္ခုပါ။ အခုလက္ရွိပစၥဳပၸန္မွာရွိေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြအားလံုးဟာ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ ကာလတစ္ခုမွာအရြယ္ေရာက္လာၾကျပီး ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ သမိုင္းကို သူတို႕နည္းသူတို႕ဟန္နဲ႕ ေရးထြင္းၾကမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ ကမာၱေလာကၾကီးရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းဟာ ယိုယြင္းဆုတ္ယုတ္သြားတာမ်ိဳးမျဖစ္ေစဖို႕ဒီကေလးငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္အေျခခံေတြ ေကာင္းခဲ့ဖို႕ မျဖစ္မေနကို လိုအပ္ ပါတယ္။ မိဘတိုင္း စိတ္ဓါတ္ေတြျမင့္မားျပီး သားသမီးတိုင္းရဲ့ အနာဂတ္ကိုတင့္တယ္ေစႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိပါတယ္။

 
ေနဘုန္းလတ္

စာကိုး - Children Are From Heaven By John Gray

စံ တိမ္းလြဲမႈမ်ား ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အနာဂတ္



ေခါင္းစည္းဖတ္ျပီးေတာ႔ ၾကီးၾကီးမားမားၾကီး မေတြးလိုက္ၾကပါနဲ႔ ဦး။ ေခါင္းစဥ္တပ္ ေရးမိတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘာမွ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ မသိရင္ ေျပာမေနပါနဲ႔လား ေမာင္ေသာၾကာရယ္ လို႔ေတာ႔လည္း မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ဦးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတာေလး မွန္မမွန္ ေဝဖန္ေပးၾကဖို႔ သိေအာင္ေတာ႔ ေျပာပါရေစ..။

လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဝန္းက်င္မွာ တိုးတက္ ျဖစ္တည္လာမႈေတြနဲ႔ အတူ အေျခအေနအတိုင္းအတာ တစ္ခုအရ ေျပာင္းလဲမႈ႔ေတြ တစ္ခုျပီး တစ္ခု ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ လက္ခံေနၾကတယ္ မဟုတ္လား။ အဓိက က Cultural Change ယဥ္ေက်းမႈ႔ ေျပာင္းလဲလာျခင္း ဗ်ာ ။ ေနာက္ Social-ecomomic Change လူမႈစီးပြါးေရးေျပာင္းလဲမႈ႔ေတြ.. အစရွိသည္႔ ေခတ္တစ္ခုရဲ႕ စိန္ေခၚမႈ႔၊ ေခတ္တစ္ခုရဲ႕ဖ်ားေယာင္းမႈ႕ေနာက္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုက္ပါ စီးနင္း ေျပာင္းလဲ ေနၾကရတယ္။ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းလဲခဲ႔ၾကရတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဆိုေတာ႔ ေျပာင္းလဲလာတဲ႔ အေနအထားတစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ လမ္းဆံုးထိ မေလ်ာက္ခင္ ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည္႔ၾကဖို႔ လိုၾကလိမ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံ မတိုးတက္ပါဘူး လို႔ မ်က္စိမွိတ္ ေအာ္ေနလို႔ မရသလို တိုးတက္လာမႈေတြမွာ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတာ ျပန္မဆန္းစစ္ဘဲ ေနလို႔ မရပါဘူး။

ဒီအေၾကာင္းအရာက ေျပာရရင္ ေမာင္ေသာၾကာတို႔လို ကခၽြတ္ကမႊားေလးေတြ ေဆြးေႏြးရမယ္႔ အပိုင္းမဟုတ္လို႔ ဆက္မေျပာပါဘူး။ ေသာၾကာ ေျပာခ်င္တာ ေသာၾကာတို႔ ရပ္ကြက္ေလးထဲက ကေလးေတြ ေနာက္ ေသာၾကာ သင္ရတဲ႔ ကေလးေတြ အေၾကာင္းပါ။ ေသာၾကာ ႏွစ္ပိုင္းခြဲေျပာပါမယ္႔။ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ေက်ာင္းက ကေလးေတြအေၾကာင္း ဆိုျပီး။

ေသာၾကာက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အေမအိမ္ျပန္ေနေလ႔ ရွိပါတယ္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါေလာက္ျပန္တာဆိုေတာ႔ အေပါင္းအသင္းရယ္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္လည္း အဲသည္မွာ မရွိဘူးေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ေသာၾကာ ဘာလုပ္သလဲ ဆိုေတာ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြကို နည္းနည္း သတိထား အကဲခပ္ၾကည္႔ပါတယ္။ အစကေတာ႔ စကားေျပာေဖာ္ရွာတာပါ။ ေနာက္ေတာ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ႔လာ အကဲခပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ နယ္ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ပညာေရး အေလးထားတတ္ေသာ ဝန္းက်င္ ရွားတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး အေဝးသင္ တက္ႏိုင္ရင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး အတန္းပညာထြန္းေပါက္ျပီ ဆိုတဲ႔ ဝန္းက်င္ဆိုပါေတာ႔။ ရန္ကုန္ မႏၱေလးေလာက္သာ ဟိုးကေလး ေပါက္စ အူဝဲေလးက စျပီး မဟာတက္တဲ႔အထိ က်ဴရွင္ယူ ေနာက္ Lenguage ေတြေလ်ာက္တက္ Computer ဘာညာ အစရွိတာေတြ ဖက္ရွင္တစ္ခုလို လုပ္ႏိုင္တာကိုးဗ်။ နယ္ေတြမွာေတာ႔ အဓိက က စီးပြားရွာတတ္ဖို႔ ဘဲ လိုတာေလ။ ပြဲရံုလုပ္ငန္းကၽြမ္းက်င္ရင္ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ လုပ္တတ္ရင္ လူရာဝင္တဲ႔ အသိုင္းအဝိုင္း ေပါ႔ဗ်ာ။သင္တန္းဘာညာ စိတ္ဝင္စားလို႔တက္ခ်င္ရင္ေတာင္ တူတူတန္တန္ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ။ဒီေတာ႔ အဲလိုဝန္းက်င္က ကေလးေတြ နဲ႔ ေမာင္ေသာၾကာ ေတြ႔ျဖစ္တယ္ေပါ႔။

ေတြ႔စ ျမင္စက ေသာၾကာ ဘယ္လိုမွ ၾကည္႔မရဘူးဗ်ာ။ ဆံပင္ အဝတ္အစား အေျပာအဆို အကုန္ပါဘဲ ေကာင္ေလးေတြဆို ဂ်စ္တစ္တစ္ ေပကန္ကန္ ေကာင္မေလးေတြဆို ခပ္လန္လန္ ေလးေတြ အမ်ားဆံုး။ အဲ ခပ္ေအးေအးေလးေတြက်ေတာ႔လည္း ေနာက္မွ သိရတာ တစ္မ်ိဳးေလးေတြဗ်။ ေသာၾကာ အိမ္ေရွ႕က ညီအစ္မေတြဆို ဆိုင္ကယ္တစ္စင္းစီနဲ႔ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ေကာင္ေလးေတြက တရုန္းရုန္းဗ်။ အရြယ္ေကာင္းေလးေတြမို႔ အတန္းပညာ ဘယ္ေရာက္ျပီလဲ ေမးၾကည္႔ေတာ႔ ညီမႏွစ္ေယာက္လံုး ဆယ္တန္း ၂ ခါစီ ေျဖထားတယ္တဲ႔ဗ်။ ထားေတာ႔ သူရို႕ေတြအေၾကာင္းေျပာေနရရင္ လိုရင္းေပ်ာက္လိမ္႔မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ နည္းပညာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈ႔ေၾကာင္႔ ကမာၻ ရြာၾကီး ျဖစ္လာခ်ိန္မွာ သူရို႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အေျခခံျဖစ္တဲ႔ ဆယ္တန္းဆိုတဲ႔ အတန္းပညာ ကိုေတာင္ တန္ဖိုးမထား ႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဟုတ္ျပီ ဝန္းက်င္အရ ပညာ တန္ဖိုးနားမလည္တာထား က်န္တဲ႔ ေနရာေတြကိုေရာ.. ၾကည္႔မိတယ္ဗ်ာ။ ေယာက်ာၤးေလး ဆယ္ေယာက္မွာ ကိုးေယာက္ေလာက္က ေတြ႔လိုက္ရင္ ပါးစပ္မွာ ကြမ္း လက္မွာေဆးလိပ္ နဲ႔ ေနကုန္ေနခမ္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုလို လမ္းေဘးအုတ္ခံုလိုလို နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတယ္ဗ်ာ။ ဆယ္႔ရွစ္ႏွစ္ မျပည္႔ေသးဘူး အရက္ေကာင္းေကာင္း ေသာက္တတ္ေနျပီ မဟုတ္တာ လုပ္ရေကာင္းမွန္းသိေနျပီ။ ေသာၾကာ ေမးၾကည္႔တယ္ သူတို႔ကို။ ညီ မင္းတို႔ ကိုယ္႔ဘဝကို ရုန္းရေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ဘာေတြလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲေပါ႔။ အားရစရာၾကီးဗ်ာ ေရေရရာရာ ဘာမွ မရွိဘူး ျဖတ္လမ္းလိုက္မယ္႔ အလြယ္နည္းလမ္းေတြ ေျပာျပၾကတယ္။

ေသာၾကာ ဆိုလိုခ်င္တာက ကေလးေတြမွာ ပညာဆိုတာ တန္ဖိုးထားရမယ္ ဆိုတာ မသိေတာ႔ဘူး။ ပညာထက္ ေငြ ရွိဖို႔က အဓိက ျဖစ္သြားျပီ။ ရြယ္တူခ်င္း ေပါင္းရင္ေတာင္ ေငြရွိသူ သားသမီးက အေပၚကဘဲ။ ေငြသာလ်င္ အဓိက ဆိုတဲ႔ အယူအဆ ၾကီး စြဲထင္ေနမွေတာ႔ ေငြရလွ်င္ ဘာမဆို လုပ္ရဲေသာ အေတြးမ်ား လြမ္းမိုးလာတာ မဆန္းပါဘူး။ ေနာက္ ရွက္စရာဆိုတာ မသိေတာ႔ဘူး။ လမ္းေဘး အေပါ႔စြန္႔ဖို႔ ဝန္မေလးေတာ႔သလို ပါးစပ္ကေန ဖရုတ္သဝါစာ စကားတစ္ခြန္း လူပံုအလယ္ လူၾကီးသူမေရွ႕ ေျပာဖို႔ မေၾကာက္ မရွက္ေတာ႔ဘူး။ မရွက္ေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး ရွက္စရာလို႔ မထင္ေတာ႔တာ။ စီးပြားရွာမယ္ ဆိုေတာ႔ လည္သူစားတမ္း ဆိုတဲ႔ ေလာကက ၾကီးစိုးေနေတာ႔ ကေလးေတြစိတ္ထဲမွာ သမာအာဇီဝ ဆိုတဲ႔ စကားလံုး မသိေတာ႔ဘူး။ "ဟိုေကာင္ကို ငါဘယ္လို ရိုက္လိုက္တာကြာ" :ဘယ္သူက ဘယ္လို ဖန္သြားတာကြာ" "ဟာ ဒီေကာင္က ဆရာၾကီး အဲဂြင္မွာ"... စသည္ျဖင္႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လိွမ္႔တာ ပတ္တာ လုပ္ႏိုင္ၾကတာေတြ ဂုဏ္ယူစြာ လက္ခံ က်င္႔သံုးေနၾကတာ ေမာင္ေသာၾကာတစ္ေယာက္ ရင္ေလးစြာနဲ႔ နားေထာင္ ၾကည္႔ျမင္ခဲ႔ေနမိပါတယ္။ ရိုးသားစြာ အသက္ေမြးျခင္း ရိုးဂုဏ္ ဆိုတာ ကေလးေတြ နားမလည္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါ အမ်ားစုေသာ လူငယ္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ အေနအထားပါ။

အဲ ေမာင္ေသာၾကာ သင္ေနရတဲ႔ တကၠသိုလ္က ကေလးေတြကို ၾကည္႔ၾကည္႔ရေအာင္ပါ။ ေသာၾကာတို႔ တကၠသိုလ္က သက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း တကၠသိုလ္တစ္ခုျဖစ္လို႔ တစ္ႏွစ္မွာမွ ေက်ာင္းသား ၂၅၀ ဝန္းက်င္ဘဲ ေရြးခ်ယ္ လက္ခံတဲ႔အတြက္ ေတာ္ရံုအရည္အခ်င္းနဲ႔ေတာ႔ ေက်ာင္းလာတက္လို႔ မရပါဘူး။ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ႔ အေျခခံရွိတဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးသာ လာလို႔ရတဲ႔ေနရပါ။အမ်ားစု ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ႔ လူငယ္ေတြနဲ႔စာရင္ ေခတ္တစ္ခုကို ပညာ အျမင္နဲ႔ ၾကည္႔တတ္တယ္ ၾကည္ႏိုင္တယ္ ဆိုရမယ္႔ ကေလးေတြေပါ႔။ အနည္းဆံုးေတာ႔ သူတို႔မွာ ဘယ္ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ ဆိုတဲ႔ ရည္ရြယ္ရာေလးတစ္ခုရွိၾကတယ္ ဆိုရပါမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ေသာၾကာ ေတြ႔ျမင္ရတာ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်တာေတြမ်ားပါတယ္ဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဆိုျပီး ေဘးဂရုမစိုက္ဘဲ လမ္းအျပည္႔ ေလ်ာက္တာ.. ဒါဟာ စည္းကမ္းမရိွတာ ကိုယ္ကိုကိုယ္ တာဝန္မယူလိုတဲ႔စိတ္ေတြလို႔ ေသာၾကာ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ ကေလးေတြစိတ္ထဲ သူမ်ားထက္ ထူးခ်င္တဲ႔စိတ္ လြဲမွားတဲ႔ အေတြးေလးေတြေပါ႔ဗ်ာ ရည္းစားမ်ားတာ ရွက္စရာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ႔ အသိ ေနာက္ ေျပာရရင္ sex ကိစၥေတြမွာ ကေလးမေတြကပါ လြယ္လြယ္ လက္ခံလာၾကတာဘဲဗ်.။ ဟိရိၾသတၱပၸ ဆိုတာ သိပ္နားမလည္ေတာ႔ဘူး။ အမ်ားစု ေျပာတာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြဆိုလည္း တစ္လံုး ႏွစ္လံုး သံုးလံုး ေလာင္းစရာ ရွိတာ အကုန္ေလာင္း ဒါဟာ မေကာင္းမႈ႔လို႔ မျမင္ေတာ႔ဘူး။ ဘြဲ႔ရ အလုပ္ရွာေတာ႔လည္း ေခါင္းစဥ္တပ္ ကတည္းက ေအာက္ဆိုဒ္ ေကာင္းတဲ႔ အလုပ္တဲ႔ လစာက ရာထူးက အဓိက မက် သလိုဘဲ။ မတရားရတဲ႔ ဝင္ေငြဟာ နည္းမွန္လမ္းမွန္လို႔ ျမင္ေနၾကတာ ဆိုးပါတယ္။ အဲ ရိုးရိုးသားသား ၾကိဳးၾကိဳးစားစားနဲ႔ ကေလးရွိေတာ႔ရွိပါတယ္ တကယ္ကိုရည္မွန္းခ်က္ၾကီးၾကီး နဲ႔ ၾကိဳးစားေနတဲ႔ ကေလးေတြ။ ဒါေပမယ္႔ ဒါက တစ္ရာမွာ တစ္ေယာက္ပါ။ ဆိုေတာ႔ အမ်ားစု ျမင္သမွ်ကို ေျပာရရင္ေတာ႔ အမ်ားၾကီးဗ်။ အစက တစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ ေျပာျပဖို႔ ေသာၾကာ အေတြးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေျပာေနရရင္ အခန္းဆက္ေရးေနရပါလိမ္႔မယ္။ ဒီေလာက္ဆို ဖတ္သူေတြလည္း ျမင္မွာပါ ခင္ဗ်ားတို႔ ဝန္းက်င္မွာလည္း ရွိေနမယ္ထင္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာ အတိုခ်ဳပ္ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးအမ်ားစု ဟာ အေတြးအေခၚ အသိအျမင္ေတြ လြဲေနပါတယ္။ ရွက္စရာကို ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိပါဘူး။တန္ဖိုးရွိတာ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိပါဘူး။ ဝန္းက်င္ရဲ႕ လြဲေခ်ာ္ေနမႈ႔ တစ္ခုေအာက္ သူတို႔ေတြဟာ လြဲေခ်ာ္မႈ႔ေတြကို အမွန္လို႔ဘဲ သိျမင္ေနၾကပါတယ္။ အတုယူရမယ္႔ သူတို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္း ေပ်ာက္ဆံုးေနပါတယ္။ စံခ်ိန္ စံညႊန္း ထားရမယ္႔ တန္ဖိုးေတြ စံတိမ္းလြဲေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အသက္ၾကီးလာလို႔ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဒီလိုလြဲေနတဲ႔ စံေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာရတဲ႔ ဒီကေလးေတြ ေနရာ ယူလာခ်ိန္ၾကရင္...ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနတာပါ။ သူဘာသူ ျဖစ္သြားပါလိမ္႔မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ႔ အေတြးမပိုက္ႏိုင္တာ အမွန္ပါဘဲ။ ဘယ္သူေတြမွာ တာဝန္ရွိတယ္ ဘယ္သူေတြ ဘာလုပ္ၾကရမယ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနတာ ဒီလို စံတိမ္းလြဲမႈ႔ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လူငယ္ေတြ လြဲမွားစြာ လက္ခံထားၾကျပီလဲ။ ဘယ္အရာက သူတို႔ကို လမ္းေၾကာင္းအမွန္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားမွာလဲ ဆိုတာပါဘဲ...။
 
 
ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔
ၾကယ္ေသာၾကာ


ကေလးမ်ား လြတ္လပ္စြာ ကစားႏိုင္ပါေစ



ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ေနေရာင္ျခည္ဟာ တန္ဖိုးရွိမွန္း အခုလိုရက္မ်ိဳးမွ သိရေတာ့တယ္။ ေလး ငါးရက္ မိုးေစြေနလို႔ အိမ္ထဲမွာ ကုပ္ေနရတာ လူေတာင္ ခ်ည့္နဲ႔ခ်င္သြားတယ္။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ ငါကေတာ့ အျပင္ထြက္ မကစားရရင္ ပ်င္းလို႔ေသေတာ့မယ္။ အိမ္မွာ ဗီဒီယိုစက္မရွိ၊ ကြန္ပ်ဴတာ ဂိမ္းလည္းမရွိ။ ကစားစရာေကာင္း မရွိ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ညည္းညဴမေနနဲ႔။ အဲဒါေတြ မရွိတာကိုက တို႔တစ္ေတြ ကံေကာင္းေနတာ။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ယိုယိုရယ္။

ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ျဖစ္သမွ် အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲတဲ့။ တို႔မွာ ဒါေတြ မရွိေတာ့ အျပင္ထြက္ ေဆာ့ေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနေရာင္ျခည္ရတယ္။ ေလေကာင္းေလသန့္ ရတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းေက်ာင္းနိုင္စြမ္း ရတယ္။ လြတ္လပ္မႈ ရတယ္။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ဖြံ႕ၿဖိုးတိုးတက္မႈ ရတယ္။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ တယ္ဆိုတဲ့ စာပါလား။ မင္းဘယ္တုန္းက တိတ္တိတ္ေလး ပညာရွိ ျဖစ္သြားတာလား။ တို႔လည္းမသိလိုက္ပါလား။ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ ဦးမွေပါ့။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ပညာရွင္ေတြ၊ ကေလးပညာရွင္ေတြ၊ လူ ၃၀၀ ေလာက္ စုထုတ္ထားတဲ့ စစ္တမ္းတစ္ေစာင္ထဲမွာ ပါတယ္။ ဦးေဆာင္တဲ့သူက စာေရးဆရာမ စူးပါးမား တဲ့။ သူက နာမည္ေက်ာ္ “အဆိပ္သင့္ ကေလးဘဝ” စာအုပ္ေရးခဲ့သူ။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ သူ႔စာအုပ္က ဟယ္ရီေပၚတာလို ဖတ္ေကာင္းလို႔လား။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ သူ႔စာအုပ္က ဝတၳဳစာအုပ္ မဟုတ္ဘူးကြ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ကေလးေတြ အိမ္ျပင္ထြက္ ကစားခြင့္မရေတာ့လို႔ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်ိဳ႕ယြင္းၿပီး အနာဂတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး ထိခိုက္မယ့္အေၾကာင္း ေရးထားတာ။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။  ကေလးေတြက ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ျပင္ထြက္ မကစားၾကတာလဲ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ သူတင္ျပထားတာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ။ ကြန္ပ်ဴတာ ဂိမ္းေတြ၊ အဆင့္ျမင့္ နည္းပညာနဲ႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ ကေလးကစားစရာေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ အိမ္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတာလည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းစာေတြ မ်ားလို႔ ဖိစီးခံေနရတာလည္း ပါတယ္။ မိဘေတြက အိမ္ျပင္ထြက္ခြင့္ မေပးတာလည္း ပါတယ္။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ ဘာေၾကာင့္ ထြက္ခြင့္မေပးတာလဲ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ကေလးေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိလို႔ေပါ့။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ ထူထပ္တယ္။ ကေလးျပန္ေပးဆြဲမႈေတြ၊ ကေလး လူကုန္ကူးမႈေတြ ရွိတယ္။ ယူနီဆက္အဖြဲ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစစ္တမ္း အရဆိုရင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံ ၂၁ ႏိုင္ငံမွာ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံက ကေလးေတြက စိတ္ခ်မ္းေျမ့မႈ အနည္းဆံုးတဲ့။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ဒါဆို တို႔ကံေကာင္းတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကေလးနဲ႔ ေျမတလင္းဆိုတာ ခြဲလို႔မရတဲ့ အရာေတြကြ။ တို႔ ဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာ့ခ်င္းတိုင္း ေဆာ့လို႔ရတာ ကုသိုလ္ထူးလို႔ေပါ့ေနာ္။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ မွန္တာေပါ့ကြာ။ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ က်န္းမာႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၻာေပၚမွာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြလည္း အမ်ားၾကီးကြ။  ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ၿပီး ႏိုင္ငံႀကီးေတြက ကေလးေတြ ခုနကလို “အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ ပန္းကေလး” ေတြ ျဖစ္ေနသလို၊ မဖြ႔ံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ အာရွ၊ အာဖရိက နဲ႔ လက္တင္ အေမရိက က ကေလးေတြက်ေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားရ၊ မေနရ၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ မခံရ၊ ပညာမသင္ရနဲ႔ ေရငတ္တဲ့ ပန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ဟုတ္တယ္။ ငါ ဂ်ာနယ္ထဲမွ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အီရတ္လို အၾကမ္းဖက္ တိုက္ခိုက္မႈေတြ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံက ကေလးငယ္ေတြဟာ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ လူအႈေရး အဘက္ဘက္မွာ ခ်ိဳ႕ယြင္းလို႔ အကူအညီး ေပးဖို႔ လိုအပ္ေနတယ္လို႔ ယူနီဆက္က သတိေပးေနတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ အဲဒီက ကေလးငယ္ေတြကို ကူညီဖို႔ ၆ လ အတြက္ ေဒၚလာ ၄၂ သန္း လိုတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ပံုေငြ ထည့္ဖို႔ လံႈ႕ေဆာ္ေနရတာ။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။  အဲဒါထက္ ဆိုးတာရွိေသးတယ္။ အယ္လ္ေကဒါလို အၾကမ္းဖက္ အဖြဲ႔အစည္းေတြက ကေလးေတြကို စည္းရံုး သိမ္းသြင္းၿပီး အသံုးခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာပဲ။ သူတို႔က အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကို လက္သပ္ေမြးၿပီး ဇာတ္သြင္း ပ်ိဳးေထာင္ေနတာ၊ ကေလးေတြကို သက္သက္ဓားစားခံ လုပ္ေနတာပဲကြ။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။ ေနဦး ေလာေလာဆယ္ နာဂစ္ေၾကာင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚဘက္မွာ ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြ မနည္းလွဘူးဆို။
ႏွပ္ေခ်းထူ ။ ။ ဟုတ္တယ္ေဟ့၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ခုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ေစတနာရွႈင္ေတြက အစစအရာရာ ကူညီေနၾကပါၿပီ။ သူတို႔က ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြကို ဆက္ၿပီး ပညာ ဆည္းပူးႏိုင္ေအာင္ အထိေပါ့။
ႏွပ္ေခ်းယို ။ ။ ေကာင္းပါတယ္။ တို႔ေတြက ေက်ာင္းတက္သလို၊ သူတို႔ေတြသာမက ကေလးတိုင္း ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္ေစခ်င္တယ္။
ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္း။ ။  မင္းေျပာသလိုဆို “ပန္းကေလးမ်ား ေတးဆိုခ်င္ေပါ့”။

သစၥာနီ 
Ecovision ၂၅ ဇြန္၊ ၂၀၀၈